Even een snelle update. Gisteravond kregen we ons afscheidsfeestje en het was zoo mooi dat we het niet konden laten om hier wat over te vertellen.

Het feestje begon om zeven uur. Er kwamen achter elkaar vrouwen binnen die we allebei nog nooit gezien hadden en een paar mannen die gelijk doorliepen naar de poolkamer zonder ook maar in onze richting te kijken. We gingen maar een beetje onwennig bij de vrouwen zitten, gelukkig kwam na een tijdje twee meisjes die we wel een paar keer gezien hadden. De GM (general manager) eisde dat alle vrouwen met ons gingen praten en dat het gezellig werd. Dat hielp op zich wel.

Om acht uur kregen we een speech van de onder manager, daarna was het onze beurt. We hadden besloten om een liedje te zingen voor iedereen in de stijl van: "nooit meer terug" van Lebbers en Jansen (cliche ondertussen, maar het werkte wel). Wat blijkt, Maleisiers vinden het geweldig om te zingen. In plaats van nooit meer terug zongen we 'Keresa (naam van de plantage) is fun' en het werd het allerhards door deGM geschreeuwd. Na ons kleine optreden kregen we allebei een toffe tas cadeau. Heel erg aardig allemaal!
Na het eten ging de karaoke aan. Je moet het je maar voorstellen: een grote zaal, vrouwen zitten apart van de mannen en alle mannen kijken naar een tv waar een maleisische vrouw heel overdreven aan het zingen is. Twee van de mannen staan heel serieus met een microfoon in de hand mee te bleren.
Ze konden het verbazingwekkend goed. We hebben twee liedjes geprobeerd mee te zingen en daarna was de avond afgelopen. Ook weer typisch: de vrouwen geven de GM een hand en gaan eerder weg dan de mannen. Wij bleven daardoor uiteindelijk alleen met de mannen achter.. :)
Af en toe werd er gevraagd om op de foto te gaan met iemand die we nog nooit ontmoet hadden. Er was ook een man die heel veel fotos maakte en Kirsten gaat toevoegen en taggen op facebook. Dus wees niet verbaasd als er allemaal fotos verschijnen van ons tussen allemaal kleine mannetjes.

We hebben een paar sfeer fotos op de blog gezet zodat jullie ook ervan kunnen genieten.

Nu, vanmorgen heeft Kirsten haar presentatie gegeven en dat ging allemaal goed. Er waren drie toeschouwers en de walky talkies bleven gewoon aan staan. Maar goed, ze waren tevreden en Kirsten had een goed verhaal! We zijn nu echt klaar op de plantage en vertrekken morgen naar Kota Kinabalu. Spannend...

Tot de volgende keer maar weer.