HALLOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO,

Zo dat voelt lang geleden! Hoe kunnen we jullie ooit alles bijpraten?
Laten we beginnen met de dagen rondom Pasen (dat overigens leuk was om hier mee te maken maar niet heel erg bijzonder was). De chinees uit Singapore van wie we het huis huren zou namelijk samen met zijn broer en zoon, voor twee weken naar K.K. komen om het huis te bekijken en dingen te regelen. Dat betekende dat we enkele dagen samen met vreemde mannen het huis moesten delen en uiteraard zaten we daar niet echt op te wachten. Uiteindelijk viel het gelukkig mee, omdat ze meestal weg waren en wel mooi een koffiezetapparaat en een waterzuiveringsmachine voor ons installeerde, zodat we nu gewoon uit de kraan kunnen lurpen.
In het begin vonden we de chinesen uit Singapore nog wel aardig, maar na met ze uit eten te zijn geweest werden we eigenlijk best wel een beetje bang voor onze huurbaas. De man was ontzettend dominerend en zelfs pastor Danny was bij hem stil als een muis en ontzettend dienstbaar. Zittend in het restaurant aan een veel te rijk gevulde tafel, begon de man een gesprek met ons. Nou ja gesprek, het was nogal een monoloog op ontzettend langzame en eentonige wijze en des te meer woorden er uit zijn mond kwamen des te stiller en schokkender onze blikken werden. Zegt hij dit nu werkelijk? Gerdien je moet blij zijn dat je hier mag leren van het geloof, want in het Westen gelooft er niemand meer. De Heilige Geest is nu hier aan het werken en heeft het Westen in de steek gelaten. Hier worden mensen nog genezen en staan er mensen echt op uit de dood. Jullie geloven niet meer echt, maar zijn veel te veel beinvloed door de Moslims, dus ik zou maar dankbaar zijn dat Danny je zoveel laat zien. Het einde is nabij. Er is voorspelt dat over 2 jaar iedereen op de hele wereld van het evangelie heeft gehoord en daarom is echt noodzakelijk nu dichtbij Jezus te blijven en wij moeten dat aan iedereen verkondigen, koste wat het kost. Het leek ons voor het moment maar beter om lief te knikken en te glimlachen en er niet tegen in te gaan, want we hadden al eerder gemerkt dat hij niet echt reageerde op een weerwoord. Maar toen we thuis kwamen moesten we wel even afreageren en checken of we allebei nu goed gehoord hadden wat voor vooroordelen er allemaal naar ons hoofd waren geslingerd. Hoe kan iemand ooit zo denken en vooral mensen onder zijn hoede hebben?
De volgende dag vertrokken we voor 10 dagen naar Kudat om daar bij de Protestanse kerk (PCS) onderzoek te doen. De chinezen wilden graag de Oerang Oetangs zien en het gevolg was dus dat we gezamenlijk drie uur lang de reis naar Kudat ondernamen; heel gezellig dus.

En toen werden we gedropt bij een restaurant en begon het wachten terwijl je geen idee hebt waarvoor. Weer redelijk onvoorbereid gingen we dit bezoek tegemoet. Danny had ons alleen verteld dat de PCS bezig was met een Bijbelstudieproject en dat het dus interessant was om dat te bestuderen. Na een tijdje kregen we te horen dat we aan het wachten waren op een aantal pastors, die met ons een programma zouden maken. Terwijl Danny ons achterliet om met de chinezen de aapjes te bekijken, maakten wij alvast wat plannen met de enige man die al was komen opdagen en een leraar van de Bijbelschool bleek te zijn. En wat een fijnheid; de man wist wat een programma maken was, kon redelijk Engels, en knipperde lief en gerustellend met zijn ogen als hij sprak. Jammer genoeg bleef hij niet lang in ons midden, maar dropten hij ons bij een andere pastor. Nog steeds zoekend naar hoe de situatie hier nu precies is, werden we uiteindelijk door deze pastor gedropt bij weer een andere man om daar te blijven overnachten. Wat een verwarring; hoeveel pastors hebben ze hier, en wie gaat ons nu begeleiden, welke kerken gaan we nu bezoeken en bij wie blijven we nu slapen en voor hoe lang, en waar is die fijne man die begreep wat een programma maken is? Ondertussen hebben we al geleerd dat afwachten in zo`n situatie de beste oplossing is, dus bleven we slapen in het huis van de laatste man die een of andere belangrijk functie binnen de PCS had gehad, maar nu met pensioen was. Slapen in zijn huis was weer een hele onderdompeling: een karig wc'tje in de keuken, geen douche maar een bak water, afgebladerde muren, vieze matrassen, veel rijst met vis, kreeft, krab en kleine octopussen vers uit de zee , gevangen door 1 van zijn 10 kinderen die met zijn vrouw bij hen inwoont. De familie kon niet zo goed Engels, en de beste man was niet zo spraakzaam. Maar als hij sprak dan was het moeilijk om onze lach in te houden, omdat het ontezettend traag, uitgebreid en met een vet grappig kinderlijk accent was. Het maakte wel dat je echt letterlijk aan zijn lippen hing om vol verwachting het volgende woord dat hij sprak te horen en het maakte dat je haast na het uitspreken wilde juichen omdat we ietsiepietsie meer in zijn verhaal waren opgeschoten ;) Ondanks dat kon hij wel passievol vertellen over de missionarissen die de PCS hadden opgezet en had hij een duidelijke visie voor de kerk.
Na een nacht daar te hebben geslapen, gingen we op bezoek bij de Bijbelschool. Programma van de dag? Daar de hele dag blijven, colleges volgen en dan s`avonds een Bijbelstudie bijwonen. We waren best onder de indruk van de school. De docenten waren goed geschoold en de opleiding zat op zich goed in elkaar en het was mooi om te zien hoe ze als een soort klooster elke dag een vaste structuur van college en kapeldiensten hadden. De meeste pastoren die we later in de dorpjes ontmoetten, waren allemaal best jong (24/25) en kwamen direct van deze tweejarige opleiding op de Bijbelschool. De PCS kampt namelijk met het probleem dat het te veel kerken heeft, maar te weinig dominees en daarom worden de studenten die maar twee jaar onderricht hebben gehad gelijk na hun voltooiing aangesteld tot pastor. En dan niet pastor over 1 kerk, maar gelijk over 30 kleinere kerken in hetzelfde gebied. Gekke werk, maar goed..ze doen het mooi wel even en het was heel mooi om zulke jongen mensen passievol te zien worstelen met het ambt.
De avond eindigde erg spannend, omdat we aan het eind van de dag werden opgehaald door een auto en midden in de jungle gedropt werden bij een groep mensen die allemaal met een zaklantaarn in het donker stonden te wachten. We kregen ook een lamp en volgden de groep in het donker de berg op. Boven op de berg stond een hutje, waar we klaarblijkelijk met deze mensen een Bijbelstudie zouden bijwonen. Met z'n dertigen in de hut, hield de dominee een praatje over Gal. 2 en werden we gevraagd om donderdag voor deze mensen een Bijbelstudie te organiseren. Ja leuk, en gelijk iets om de week door te komen want voor de rest stond er nog niks op het programma.
De volgende dag kwam onze grote vriend met de twinkelende oogjes op bezoek en werd er eindelijk duidelijkheid gegeven over wat er voor ons te wachten stond. En dat was nogal een programma. Elke avond een andere kerk in een ander dorp en er dan ook overnachten want de gastvrijheid moest natuurlijk getoond worden. Een bezoek aan de president van PCS, een gesprek met alle dominees over het Bijbelleesproject en het meedoen met een seminarie dag van de pastoren. Kortom aan het eind van de week zaten we vol met indrukken en voor Kirsten heel veel nieuwe facebook vrienden en hadden we zoveel bijeenkomsten en mensen en huizen gezien, dat we blij waren om de laatste twee dagen wat rusiger aan te kunnen doen op de Bijbelschool.
Er valt nog veel meer te vertellen: over de Bijbelstudie die we organiseerden en hoe lastig het was om de mensen met elkaar te laten discussieren over een Bijbeltekst, over hoe we ze lees je Bijbel bidt elke dag in het Engels, Maleis, en Nederlands hebben geleerd, over hoeveel groepsfoto`s we wel niet hebben moeten vergezellen en hoeveel handjes we hebben geschut, over de vet saaie seminariedag waar we niks van verstonden, maar die we toch door wisten te komen door de pauzes waarin de jonge dominees opeens vet grappig deden, over hoe we de 10 dagen zijn doorgekomen op een half rolletje wc-papier, over het vet fijn volleyballen in de avonden, over de meisjes die zich opeens betuttelend kuizer gedragen als er mannen in de buurt zijn (het overgooien met een flesje of het openslaan van een kokosnoot wordt even stil gezet, want anders dan ziet een man je lichaam bewegen), over de president die wil dat we de PCS promoten in Nederland en ons een hele mooie budge met PCS logo gaf, jahoe, en over de Bijbelschool die we misschien kunnen helpen door theologische boeken te sturen vanuit Nederland.
Op woensdag 31 april reden we met een busje terug naar K.K. En toen we uitstapten waren zowaar stiekem best blij om een ongemakkelijke knuffel van pastor Danny te krijgen en alles weer was zoals vanouds. En zelfs de chinezen bleken de slechtse niet te zijn. Een lief briefje wachtte ons op en een schoon huis waar we nu onze laatste maand ondezoek doen nog even heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel hard van gaan genieten!!