Reflecteren kun je (af)leren

Het is een wonder! 4 maanden onderzoek zijn dan opeens echt voorbij en alsof de tijd dan toch best snel is gegaan zijn we dan plotseling ons laatste blog aan het schrijven. Maar wat is zo`n avontuurlijke onderdompeling waard zonder een degelijke reflectie?

Laten we eerst nog beginnen bij onze laatste week. Het zou helemaal in het teken van afscheid moeten staan, maar we ontdekte al snel dat onder afscheid nemen iets anders wordt verstaan dan wij gewend zijn. Onze vrienden van de Methodisten stapten de auto uit, zwaaiden even zoals altijd en waren toen uit ons leven verdwenen. Het afscheidsfeestje bij de SIB met uiteraard het zingen van karaoke op het programma, werd een maaltijd met de familie en daarna het kijken van de film Zorro die toevallig op de tv was. Maar met onze hoofden al helemaal richting Kuala Lumpur vonden we het niet zo erg.
Gelukkig is het nog wel gelukt om de veel belovende Mount Kinabalu deels te beklimmen en de hete waterbronnen bij Ranau te bezoeken. De Kinabalu beklimmen, bleek het volgen van een smal stijl pad met af en toe trappetjes te zijn. Het was soms pijnlijk om te zien hoe werkers met kilo`s aan voedsel op de rug ons passeerden om de rijkelui op de berg van hun genoegen te kunnen voorzien, maar nog pijnlijker was het geluid van de dominee die achter ons spastisch buitenadem niet wilde toegeven dat hij toch iets rustiger aan moest doen. Omwille van zijn gezondheid keerden we daarom halverwege de berg terug, om ook nog de hete waterbronnen te kunnen zien (bizar dat overigens zelfs op de berg de telefoon aan blijft en de meest onzinnige gespreken plaatsvinden; Yes, I`m now on the mountain, next time I will bring you...beyyy) De mensen die we onderaan al hadden ingehaald, en nu op de terug weg weer tegenkwamen, geloofden echt dat we van de top terug kwamen en keken ons dan ook met apenogen na. Vervolgens gingen we naar de heetwaterbronnen, die natuurlijk heet waren. Ook maakten we er een tocht via touwbruggen hoog tussen de grote bomen en lieten we onze voeten reinigen door te zwemmen bij de waterval waar allerlei kleine visjes je dode huidcellen opvraten (dat kietelt heeeel erg en was best eng, een grote Canadees werd er bang van en vermaakte ons met zijn kreetjes en angstige vragen).
Toen hadden we nog een dag over om het grote oogstfestival van Kota Kinabalu mee te maken. Op een groot festival terrein presenteerden alle verschillende stammen van de Sabahaanse bevolking zich in klederdracht en langzame dansen waarin ze met strakke gezichten rondjes draaiden en hun polsen galant bewogen. Na een uur hadden we het wel gezien en gingen we chineze soep met grote stukken vis eten.....iets wat we niet zullen missen.....
Nou ja en toen was het dus zaterdag en na de hele ochtend alles schoonmaken en inpakken bracht de dominee ons naar het vliegveld. Tot op het laatste moment waren er weer wat verwarringen tussen ons en de dominee, maar na een gesprek bleek dat het allemaal culturele misverstanden waren en konden we als grote goede vrienden uit elkaar gaan :) Op typische wijze namen we afscheid van Danny; wacht ik kom nog wel even mee koffie drinken, uh ik moet gaan, ik ga geen koffie drinken,(handje) doei.

En ja, dan zitten we nu weer in Kuala Lumpur, gezellig bij Nelly genietend van het schone bed, minder insecten en echt het gevoel van vakantie en vrijheid. En zoals in de inleiding al spannend geintroduceerd rest ons nog een goede reflectie en dan kunnen we echt wachten op onze vrienden die we al over twee dagen uit Nederland hier kunnen verwachten!
Allereerst maar even een beschrijving van hoe we er nu uit zien; lullig elastiekloze broekjes van 2 euro, een huid vol rare wondjes, mierenbeten en muggenbulden (maar wel schone voeten), haren in grote klitten en rare modellen, opgezette buiken van overtallig veel rijst, een nog steeds blanke huid, zwarte tanden en zweetvlekken, getuigen van en herinneren aan onze reis.
Uiteraard hoort er bij een reflectie ook enkele bewoordingen over onze gevoelens en gemoedstoestanden. Daarom even een kort interview:
Kirsten, hoe voel je je nu? artistiek. Hoe kijk je terug op onze verhouding als zusters afgelopen tijd? wat is dit nou weer voor een stomme vraag. Ben je tevreden met wat je bereikt hebt?Ja hoor. Wat heb je geleerd? Hoe je voor lange tijd je gezicht in zo`n stand kan houden dat het net lijkt alsof je luistert en geintresseerd bent, terwijl dat geenszins het geval is. Wat zal je het meest missen? De rode mieren in mijn onderbroek en het getoeter als ik op straat loop. Hoe voelt het om nu zo over je gevoelens te praten? Gevoelig en nu ga ik weer aan het werk als je het niet erg vindt.
Tot dusver dus het interview. Wat kunnen we nog meer doen? OH ja, de beloofde domme opmerkingen!!!

Gerdien tegen Kirsten in de bioscoop: Als je nu je mond houdt maak je minder herrie.
Gerdien tegen Kirsten: wooow heb je ook dat als je veel rijst eet, je dan vol zit?
Gerdien tegen een gastheer: You are a very good kok.
Gerdien tegen vrouw: Yea.. but at the market you have to barg to people for getting the price lower, we don't likte that..
Kirsten tegen een vrouw over een geboorteregister: People don`t say which year they are burned.
Chineze vrouw tegen Kirsten en Gerdien: So youre names are Zhizzlewere and Zhizzlewere? uh?
Zelfde vrouw in dialoog met Kirsten: So you leave when? Saturday. Oh after church. No Saturday. Oh Sunday before church. No S A T U R D A Y. Oh Sunday. Yes, Sunday........
Jongen in dorp genaamd Erik Napoleon: So..........................................................................this.......................................................................................................i s....a.......very...............long story..................................................................................................................................................................................................................................................................................which I`m willing...................to share.......................................................................................with...................you...................................................................................................................................................................................OKay.................................................................
Zelfde jongen in de auto na de Bijbelstudie waarin we heel melig moesten lachen om de bizarheid van de situatie, Kirsten tegen Gerdien: En ze snappen er gewoon echt helemaal niks van wat je bedoeld..hahahhahahahha HAHAHAHAHAHHAHAHAH I don`t know what you are saying but it is sooooooooo funyyy HAHAHAHAHAHHA.

Reflectie voltooit. Het was goed en mooi, leerzaam en genoeg. Er rest ons slechts nog u allen te bedanken voor het trouw volgen van onze blogs, de leuke reacties en het bekijken van onze foto`s waardoor we telkens het spelletje konden doen wie het meest bekeken wordt. Voetius preken, skype sessies, mails en foto`s via de app, maakten dat we Nederland niet helemaal ontwende en op de hoogte bleven. Wij gaan nu op vakantie en verklaren dit blog bij deze gesloten! Vanaf 10/11 Juli zijn we weer in Nederland. Het gaat u allen goed!

Beren in de achtertuin

Met nog zeven dagen voor de boeg nog even een verhaaltje over de afgelopen dagen.

We zouden donderdag en vrijdag (15 & 16 mei) naar een heel mooi gebied gaan en dan overnachten in de bergen. De dominee die tegenover ons woont, wilde ons gezellig meenemen naar dit prachtig stukje natuur om het lovend te bewonderen. Helaas kwam hij de dag tevoren bij ons langs en zei hij dat hij toch liever eerst zijn scriptie af wilde schrijven. Gerdien, die zwetend achter haar laptopje heel de dag aan haar scriptie had gewerkt vond het prima en Kirsten die de hele dag geprobeerd had wat collegestof in haar op te nemen vind tegenwoordig alles wel goed. We verplaatsen de afspraak naar volgende week donderdag. Toch waren we wel een beetje teleurgesteld want we hadden er zo op ingesteld om even weg te gaan. Daarom besloten we maar om donderdag een eilandje te pakken. Kortom, liggen op het strand in de zon, af en toe met een snorkel de mooie koralen onder water bekennen, door de jungle lopen en af en toe een groot leguaan tegenkomen, vast zitten midden op de zee op een bootje omdat de benzine op is, gewoon heerlijk genieten dus.

Vervolgens hebben we vrijdag uiteindelijk ook maar niet gestudeerd, omdat we zo in de sleur terecht gekomen waren. We zouden wel vrijdagavond naar de Bijbelstudie gaan van de methodisten. Een uur voordat we wilden vertrekken kwam de dominee langs om te vragen of we bij hem kwamen eten omdat zijn vrouw jarig was. We hebben hem heel hard gefeliciteerd en gezegd dat we eigenlijk al een afspraak hadden staan, maar we er toch wel even over na zouden denken. Ligt geïrriteerd liet hij, voordat hij weer naar de overkant liep, weten dat hij het wel heel leuk zou vinden als we langs zouden komen. Vijf minuten nadat hij vertrokken was, kwam zijn zoontje langs om te vragen of we meegaan. Heel veel bedenktijd haddenen we dus niet, dus besloten we maar om toch bij de dominee te eten en Bijbelstudie af te zeggen. Vervolgens hebben we in een half uurtje geprobeerd een leuk kaartje te maken met Hollandse klompjes die de vrouw vervolgens niet las en gelijk in de kast zette. We hebben de hele avond tussen de kinderen gezeten die alleen maar op hun mobiel keken en tijdens het eten werd er alleen maar in het Maleisisch gesproken en hadden we niet echt veel inbreng. Maar goed, we hebben genoten van het gratis eten en denken maar dat ze het toch ergens wel leuk gevonden moeten hebben dat we mee aten.

Zaterdag gingen we gezellig met de vrouw van de dominee naar de Filipijnse markt waar je dus leuke souvenirs kunt kopen. Daarna zijn we naar een winkelcentrum gegaan waar we super goedkoop mooie Engelse literatuur konden kopen en dubbelgelegen hebben in een bijbelwinkel waar ze een heilig avondmaal reissetje verkochten.

Zondag naar de anglicanen en weer een heel volk apart ontmoet. Eerste dienst was in het Engels en s’middags werd precies dezelfde dienst gehouden, maar dan in het Maleis. Zelfs de liedjes waren hetzelfde. We hebben ons vermaakt met een grappige man met een Herman Finkers snor die getrouwd was met een vrouw uit Schotland. En een oude man vroeg of hij de heilige geest aan ons mocht laten tonen die dan ons hand zou laten tintelen. Gerdien heeft gelijk maar ook voor die man gebeden. Nadat we gezellig met de man met de snor, zijn vrouw en een hippe Maleisische tante die drie keer hetzelfde verhaal vertelde maar dan telkens op een andere manier gingen eten werden we thuis gedropt. Die middag zijn we naar een heus echte Paddenstoelen-boerderij gegaan. Dit houd in: Een groot gebouw, een klein paddenstoel beeldje van de Efteling en twee rekken vol met gekweekte paddenstoelen. Dit bedrijf is van een echtpaar uit de methodisten en ze hebben het plan om er ook een camping bij te bouwen. Dus, als we ooit nog een keer met de familie Los weg willen, hebben we hier nog een leuk adresje. Het echtpaar wilde dat het bedrijf ingezegend werd, dus hebben we gewacht op de dominee en de president van de methodisten en de rest van de gemeente. Een gezellige boel dus, maar champignons thee is dus echt niet te drinken.

Goed, dan zijn we aangekomen bij vorige week. Maandag en Dinsdag hebben we heel netjes goed gestudeerd. Woensdag hadden we s’ochtends een afspraak bij STS (theologen school). Het vervoer erheen ging weer fijn op zijn Maleisisch. De dochter van de dominee bracht ons naar de school. Toen ze ons dropte zei ze dat ze in de buurt bleef, dus als we opgehaald wilden we worden haar gewoon moesten bellen. We hadden eigenlijk het plan om na het gesprek naar beneden te lopen (STS staat op een berg vlak bij het centrum van de stad) en dan naar een winkelcentrum te lopen om nog te kijken naar leuke dingetjes en daar te lunchen. Maar ze wilde ons perse naar beneden brengen dus we moesten haar smsen. Naja, voorruit. Na het gesprek bij STS (wat heel interessant was, we hebben ook een missionaire onderbedrijf bezocht en gesprekken gehad over Moslims in Maleisië en een leuke Amerikaan ontmoet) smste we braaf de dochter dat we opgehaald wilden worden. Vervolgens kregen we het bericht terug dat ze toch weer thuis was, maar haar vriendje was in de buurt van de stad die wilde ons wel komen ophalen. Vervolgens hebben we dus een half uur gewacht om met die jongen een half uur in de auto te zitten om naar het centrum te gaan. Kortom, we hadden veel sneller kunnen lopen. Maar ach, dan hadden we weer een leuk gesprek met die jongen gemist. Bij het winkelcentrum hebben we drie hele foute dvd’s gekocht en heerlijk echte koffie, fout en decadent bij de Starbucks, gedronken.

Donderdag zouden we dan eindelijk het mooie gebied, rondom de berg mountain Kinabalu, gaan bezoeken. Woensdag avond kwam de dominee, na zijn reis naar zijn eigen strand, nog langs om te zeggen dat we donderdag zeven uur ’s ochtends weg zouden rijden. Donderdag, een over zeven, krijgen we een smsje van hem dat hij ziek is dus niet meer kan. We hadden net een grote kop koffie op om wakker te worden. We snappen nu waarom het slim is om niet te slapen wanneer je net koffie op hebt. Je word wakker met een brak hoofd, helemaal van de kaart, geen idee meer hoe laat het is. Daarom besloten we maar slaperig om naar de bioscoop te gaan met een asociale grote bak met popcorn. Stiekem voelde we ons best wel schuldig omdat we zoveel lawaai maakte, maar gelukkig verdween dat gevoel nadat de vrouw naast ons gewoon haar mobiel opnam. Ook leuk, de hoofdrolspeler zei duidelijk heel hard : Fuck You.. maar plots was er even helemaal geen geluid meer in de zaal. Toen we thuis kwamen gingen we midden op straat de minuut van de wereld draait door kijken. Stephan speelde met the big hunger. (http://www.thebighunger.com/) ze zijn echt vet tof.. hebben net nieuwe cd uitgebracht kan je overal luisteren..

Nou, dan zijn we alweer aangekomen bij vrijdagavond. Tijdens deze vrijdag avond zijn we naar de bijbelgroep van de anglicanen gegaan. We waren allebei een beetje moe, maar kwamen tien keer zo vermoeider eruit. We hebben elk bijbelstukje met het woordje geloof erin gelezen en twee uur naar een monoloog van de man met de Herman Finkers snor geluisterd. En hij leek nog wel zo grappig de vorige keer. Mooie was dat hij in het begin van de Bijbelstudie enthousiast vertelde dat men tijdens een Bijbelstudie groep zo fijn op elkaar kan reageren, terwijl je tijdens een preek alleen maar moet luisteren.
Helemaal vermoeid zijn we thuis gekomen en besloten dat we zaterdag wel een keer uit mochten slapen. Dit hebben we dan sinds lange tijd ook gedaan, we zijn rond een uur opgestaan en hebben de hele dag fijn niks gedaan aan onze studie.
Zondag gingen we voor het laatst naar de methodisten. We hadden mislukte arretjescake gemaakt en de helft hebben ze lekker opgesmikkeld. Verder gingen we met de jeugd nog naar een chinees restaurant wat stiekem best wel vies was.

Nu zijn we bij onze laatste week aangekomen, morgen gaan we hopelijk naar de prachtig, lang beloofde bergen. Verder is er ook nog een oogst festival waar we, voordat we het vliegtuig naar KL pakken, nog naar toe gaan.

Goed, dit was het voor de afgelopen dagen. Vergeet vooral niet om de volgende blog te lezen. Dit zal onze allerlaatste blog zijn en er zullen vele grapjes en citaten in voorkomen. En hopelijk kunnen we wat mooie foto’s laten zien van die prachtige bergen. Nog acht dagen en dan komen John en Annet. We genieten van de laatste dagen, maar zijn ook blij dat we zo even zelf mogen bepalen wat we wanneer en waar willen doen.

Oja, en als je je afvraagt waar de beren in de achtertuin op slaat als titel? Ik heb ook geen idee, moest iets verzinnen en dit klonk wel spannend

Nog meer poespas

Hallooo vrienden en familie!

Nu een stuk van een niet-theoloog over heel veel theologisch gedoe. Gerdien zal mijn commentaar af en toe bijspijkeren met goede theologische zinnen en citaten van de Bijbel om dit verhaal wat reëler te maken (pff haha mocht ze willen ;p).

Goed, waar waren we geëindigd. Oja, we zijn weer terug in KK en de laatste weken van ons onderzoek zijn begonnen. Op het moment van schrijven is het nog maar drie weken en dan komen eindelijk John en Annet ons opzoeken. We hebben er heel veel zin in.
De eerste kerkelijke activiteit van de afgelopen dagen was de kringavond bij de Methodisten. Hier hoefde we niks voor voor te bereiden, gewoon naartoe gaan en kijken hoe de avond verloopt. Het begon eigenlijk zoals we het gewend waren: liedje zingen, dan een stuk uit de Bijbel lezen en dan vragen over het Bijbelstuk.. alhoewel.. over het gelezen Bijbelstuk? We lazen over hoe men goed gemeente kan zijn.. jeweetwel dat stukje uit handelingen..nummertje..uhm..Gerdien? naja.. Het is een mooi verhaal over hoe je als gemeente alles kan delen en dan denk je logischerwijs: Nu komen er vragen over hoe je goed gemeente kan zijn. Eerste vraag: Op welke manier is jouw kerk open voor nieuwe mensen, zou Jezus zich thuis voelen in je kerk? (deze vraag is opzicht nog wel te begrijpen).
Tweede vraag: hoe staat je kerk tegenover drugsverslaafden en ondergewaardeerde. (mmm)
Laatste vraag: hoe laat Jezus weten dat je gekozen bent en speciaal bent. (oke?)
Goede vragen allemaal, maar het heeft totaal niks meer te maken met de gekozen Bijbeltekst. Maar goed, niemand heeft iets door en iedereen probeert de vragen te beantwoorden. Uiteindelijk begon de leider van de avond nog even uitleg te geven (met een stem die klinkt als ernie) over de verschillen tussen oude en nieuwe testament. Daarna probeerde hij nog even snel heel de geschiedenis van Israël in het kort uit te leggen. Kortom, interessante avond, maar ik weet nog steeds niet hoe de Maleisiërs proberen om een gemeente te zijn en wat hun visie daarover is.

Maar ze krijgen nog een kans. Kerkelijke activiteit nummer twee; Jeugdgroep bij de SIB. Gerdien heeft het voorbereid; we gaan bibliodrama doen met de jongeren. Deze activiteit was echt geslaagd. Perfect uitleg, super voorbereiding, leuke Bijbelteksten en de jongeren waren actief en probeerde creatief een foto neer te zetten. Maar ja, op de vragen die achteraf kwamen, waarom ze sommige keuzes gemaakt hadden, hadden ze dan wel weer wat moeite mee. Toch deden ze goed mee en snapte ze veel. De bijbelstukjes die we deden? Weet ik niet meer, maar het was wel grappig.

Kerkelijke activiteit nummer drie: Donderdagavond, kleine kringavond bij ons thuis. We hadden drie mensen uitgenodigd om bij ons te eten en daarna een korte Bijbelstudie te houden over de Samaritaanse vrouw bij de put. We bedachten dat het leuk was om echt Hollands voor ze te koken. Hadden patat gekocht, bloemkool en vet vieze vette worsten. Natuurlijk kwamen ze een uur te laat. Vijf minuten voor hun aankomst was het eten nog formidabel, maar in de laatste vijf minuten kregen we het voor elkaar om de patat te laten aanbranden, de bloemkool zo sappig als natte Hema-worst te koken en de worsten waren bij voorbaat al mislukt want die waren echt heeel smerig van smaak. Maarja, het waren studenten die kwamen, dus die zouden het vast wel begrijpen. Ze kwamen binnen, gingen op de grond zitten(we hebben geen stoelen), pakten hun mobiel of bleven stil voor zich uit staren. Gerdien heeft nog geprobeerd om een beetje met ze te communiceren, maar er kwam niet veel uit. Het eten hebben ze voor de helft opgegeten en ze snapte niet echt de grapjes die we erover probeerde te maken. Goed begin.
Na het overheerlijke eten gingen we de Bijbelstudie doen. En tijdens deze studie moesten de Maleisiërs ook echt diep de tekst in duiken en ze kwamen ook echt met goede verhalen en antwoorden op vragen. Na een uur heel de tekst uitgepluisd te hebben kwam dan natuurlijk de vraag: wat heb je geleerd, wat is de conclusie van deze tekst? Met welke gedachten ga je naar huis?
Jongen 1: ‘hehe ik weet niet.. mijn hersens zijn kapot.. ik kan niet meer nadenken’
Meisje 1: ´Jezus weet al je geheimen…’
Meisje 2: ‘Je moet het levend water in je op nemen en daarmee naar de rest toe komen’
Jongen 1:’Oo ik weet al iets: Jezus is genade...’
Ja, dat was me dus wel wat. Na een uur goed met elkaar gepraat te hebben, beëindigden de studenten de avond met hetzelfde inzicht dat ze voor het uurtje ook al hadden.
Allemaal overigens heel goed te verklaren vanuit een goed gesprek dat we deze week ook gehad hebben met de directeur van het seminarie van de Anglicanen. Deze meneer moest heel hard lachen toen we hem over onze bevindingen tot nu vertelden en tegen welke dingen we allemaal waren aangelopen. Hij kon ons goed uitleggen dat al die verschillen die we tegen komen in Bijbellezen en Bijbelgebruik allemaal terug te voeren zijn op 1 gegeven: de Griekse filosofie en het Griekse denken heeft hier nooit grond gehad, waardoor de mensen nooit hebben geleerd om kritisch na te denken. De Verlichting is hier ook nooit gekomen, en dat maakt dat mensen dus ook helemaal niet kritisch de Bijbel bestuderen en niet zo goed weten hoe om te gaan met onze manier van Bijbellezen. Maar het allermooiste wat hij zei en tevens voor ons soms ook het aller moeilijkste om in praktijk te brengen, is om te proberen niet te oordelen over welke manier het beste is, maar om te zeggen dat er niet 1 specifiek goede manier van Bijbellezen is, maar dat er vele mogelijkheden zijn. Wij zijn misschien veel rationeler en kritischer, zij kunnen veel beter lezen vanuit hun gevoel en hun ervaring. Uitdaging is om de middenweg te zoeken en van beiden iets mee te nemen.

Laatste kerkelijke activiteit van deze week; De preek van Gerdien bij de SIB. Gerdien hielt het over de Samaritaanse vrouw bij de put (ja sorry, ik weet het past niet bij moment in kerkelijk jaar, maar hier had ik al wat exegese van liggen ;p): uitkomst van de preek: kijk niet meer naar de verschillen tussen verschillende etniciteiten, doorbreek de grenzen die door mensen zijn gemaakt, durf naar andere mensen toe te komen en praat met hen, net zoals Jezus doet. Alleen jammer dat Gerdien, door een grapje op het einde, haar hele punt onderuit haalde. Maar dat had toch niemand door. Na de dienst kwam er niemand naar Gerdien toe om over de preek te praten, alleen de dominee die Gerdien 50 RM (een tientje) gaf als dank voor haar preek. Is weer heel lief.
Kirsten vergeet hier nog een detail. We begonnen de morgen in allebei een mooie jurk. Maar toen we in de auto stapten om naar de kerk te gaan, vroeg de vrouw van de dominee heel subtiel: heb je geen langere jurk? Goed dat ze het zei, want we hadden er niet echt rekening mee gehouden dat het ongepast zou kunnen zijn. Hoewel mensen in de kerk met blote benen zitten, is het voor iemand die een taak heeft in de kerkt toch een ander verhaal. Ik ging dus maar snel nog even naar binnen om een langere jurk aan te trekken. Al licht bezweet van de inspanning ging ik dus weer de auto in en vroeg ik of deze jurk beter was, waarop mevrouw antwoorde: we zoeken nog wel een jasje in de kerk. Aangekomen in de kerk, werden een paar meisje erop uitgestuurd om voor mij een jasje te regelen. En zo gebeurde het dus dat ik in een snik heette lange jurk, met geen enkele opening om ook maar iets te ontluchten, mijn verhaal moest houden. Nou ja, nu kon ik me wel weer extra goed identificeren met de Samaritaanse vrouw die op het heetst van de dag er op uit gaat om water te halen ;).Oja,, en ik stond dus wel mooi schriftlezing te houden met blote knieën. Durfde maar tijdens het lezen niet naar de vrouw van de dominee te kijken.
En dan nog iets. Zonder dat de dominee het tegen ons had gezegd bleek het een avondmaal dienst te zijn waarin hijzelf ook eerst nog iets wilde zeggen. En in zijn geval is dat iets dus best een lange tijd. We vonden dit best grappig om te zien, omdat we de zaterdag ervoor met de dominee een dvd hadden gezien over het avondmaal, en het leek er best wel op dat hij een klein beetje die dvd aan het nadoen was ;). Oh ja en het was zondag natuurlijk moederdag. En daar wordt hier wel even aandacht aan geschonken. Alle moeders moesten naar voren en toen gingen ze een lied zingen en moest iedereen heel hard huilen. En stond er een jongentje bij zijn moeder keihard op haar hoofd te slaan om te proberen om haar tranen weg te halen. Oja, en een van de dansers liet midden in een gebed een boer, dat was heel grappig omdat het dus een heel dun, tenger meisje was. Gerdien heeft het helaas niet gehoord. Dit was overigens ook de laatste keer dat we hier naar de SIB hoefde te gaan, wat we stiekem ook wel relaxed vinden. .

Zo, dit waren dus in kort alle kerkelijke activiteiten. Wat we verder doen? Kirsten is bezig met vakken studeren zodat als ze zo in Nederland is allemaal herkansingen kan inkoppen. Daarnaast staat ze stil bij elke palmboom om te genieten van hoe mooi het is. Haar eerste versie is ingeleverd en deze week krijgt ze, hopelijk, positief commentaar en gaat ze haar onderzoek helemaal afronden.
Gerdien is begonnen met het schrijven van haar scriptie (aaaaah wat een kriem!). Kortom we moeten nog even hard doorknallen. Nog maar drie weken en dan mogen we als domme toeristen door West-Maleisië reizen. We kijken ernaar uit.

Oké, dit was het weer.. hoeia de boeia..
Oja Opa en Oma Los: bedankt voor de mooie commentaren onder de fotos. Ja, we sliepen in houten hutjes, ja we eten heel veel. Verder willen we ook Slof bedanken, we denken veel aan je.

Dorp 2: Kudat, dat is me nog al eens wat

HALLOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO,

Zo dat voelt lang geleden! Hoe kunnen we jullie ooit alles bijpraten?
Laten we beginnen met de dagen rondom Pasen (dat overigens leuk was om hier mee te maken maar niet heel erg bijzonder was). De chinees uit Singapore van wie we het huis huren zou namelijk samen met zijn broer en zoon, voor twee weken naar K.K. komen om het huis te bekijken en dingen te regelen. Dat betekende dat we enkele dagen samen met vreemde mannen het huis moesten delen en uiteraard zaten we daar niet echt op te wachten. Uiteindelijk viel het gelukkig mee, omdat ze meestal weg waren en wel mooi een koffiezetapparaat en een waterzuiveringsmachine voor ons installeerde, zodat we nu gewoon uit de kraan kunnen lurpen.
In het begin vonden we de chinesen uit Singapore nog wel aardig, maar na met ze uit eten te zijn geweest werden we eigenlijk best wel een beetje bang voor onze huurbaas. De man was ontzettend dominerend en zelfs pastor Danny was bij hem stil als een muis en ontzettend dienstbaar. Zittend in het restaurant aan een veel te rijk gevulde tafel, begon de man een gesprek met ons. Nou ja gesprek, het was nogal een monoloog op ontzettend langzame en eentonige wijze en des te meer woorden er uit zijn mond kwamen des te stiller en schokkender onze blikken werden. Zegt hij dit nu werkelijk? Gerdien je moet blij zijn dat je hier mag leren van het geloof, want in het Westen gelooft er niemand meer. De Heilige Geest is nu hier aan het werken en heeft het Westen in de steek gelaten. Hier worden mensen nog genezen en staan er mensen echt op uit de dood. Jullie geloven niet meer echt, maar zijn veel te veel beinvloed door de Moslims, dus ik zou maar dankbaar zijn dat Danny je zoveel laat zien. Het einde is nabij. Er is voorspelt dat over 2 jaar iedereen op de hele wereld van het evangelie heeft gehoord en daarom is echt noodzakelijk nu dichtbij Jezus te blijven en wij moeten dat aan iedereen verkondigen, koste wat het kost. Het leek ons voor het moment maar beter om lief te knikken en te glimlachen en er niet tegen in te gaan, want we hadden al eerder gemerkt dat hij niet echt reageerde op een weerwoord. Maar toen we thuis kwamen moesten we wel even afreageren en checken of we allebei nu goed gehoord hadden wat voor vooroordelen er allemaal naar ons hoofd waren geslingerd. Hoe kan iemand ooit zo denken en vooral mensen onder zijn hoede hebben?
De volgende dag vertrokken we voor 10 dagen naar Kudat om daar bij de Protestanse kerk (PCS) onderzoek te doen. De chinezen wilden graag de Oerang Oetangs zien en het gevolg was dus dat we gezamenlijk drie uur lang de reis naar Kudat ondernamen; heel gezellig dus.

En toen werden we gedropt bij een restaurant en begon het wachten terwijl je geen idee hebt waarvoor. Weer redelijk onvoorbereid gingen we dit bezoek tegemoet. Danny had ons alleen verteld dat de PCS bezig was met een Bijbelstudieproject en dat het dus interessant was om dat te bestuderen. Na een tijdje kregen we te horen dat we aan het wachten waren op een aantal pastors, die met ons een programma zouden maken. Terwijl Danny ons achterliet om met de chinezen de aapjes te bekijken, maakten wij alvast wat plannen met de enige man die al was komen opdagen en een leraar van de Bijbelschool bleek te zijn. En wat een fijnheid; de man wist wat een programma maken was, kon redelijk Engels, en knipperde lief en gerustellend met zijn ogen als hij sprak. Jammer genoeg bleef hij niet lang in ons midden, maar dropten hij ons bij een andere pastor. Nog steeds zoekend naar hoe de situatie hier nu precies is, werden we uiteindelijk door deze pastor gedropt bij weer een andere man om daar te blijven overnachten. Wat een verwarring; hoeveel pastors hebben ze hier, en wie gaat ons nu begeleiden, welke kerken gaan we nu bezoeken en bij wie blijven we nu slapen en voor hoe lang, en waar is die fijne man die begreep wat een programma maken is? Ondertussen hebben we al geleerd dat afwachten in zo`n situatie de beste oplossing is, dus bleven we slapen in het huis van de laatste man die een of andere belangrijk functie binnen de PCS had gehad, maar nu met pensioen was. Slapen in zijn huis was weer een hele onderdompeling: een karig wc'tje in de keuken, geen douche maar een bak water, afgebladerde muren, vieze matrassen, veel rijst met vis, kreeft, krab en kleine octopussen vers uit de zee , gevangen door 1 van zijn 10 kinderen die met zijn vrouw bij hen inwoont. De familie kon niet zo goed Engels, en de beste man was niet zo spraakzaam. Maar als hij sprak dan was het moeilijk om onze lach in te houden, omdat het ontezettend traag, uitgebreid en met een vet grappig kinderlijk accent was. Het maakte wel dat je echt letterlijk aan zijn lippen hing om vol verwachting het volgende woord dat hij sprak te horen en het maakte dat je haast na het uitspreken wilde juichen omdat we ietsiepietsie meer in zijn verhaal waren opgeschoten ;) Ondanks dat kon hij wel passievol vertellen over de missionarissen die de PCS hadden opgezet en had hij een duidelijke visie voor de kerk.
Na een nacht daar te hebben geslapen, gingen we op bezoek bij de Bijbelschool. Programma van de dag? Daar de hele dag blijven, colleges volgen en dan s`avonds een Bijbelstudie bijwonen. We waren best onder de indruk van de school. De docenten waren goed geschoold en de opleiding zat op zich goed in elkaar en het was mooi om te zien hoe ze als een soort klooster elke dag een vaste structuur van college en kapeldiensten hadden. De meeste pastoren die we later in de dorpjes ontmoetten, waren allemaal best jong (24/25) en kwamen direct van deze tweejarige opleiding op de Bijbelschool. De PCS kampt namelijk met het probleem dat het te veel kerken heeft, maar te weinig dominees en daarom worden de studenten die maar twee jaar onderricht hebben gehad gelijk na hun voltooiing aangesteld tot pastor. En dan niet pastor over 1 kerk, maar gelijk over 30 kleinere kerken in hetzelfde gebied. Gekke werk, maar goed..ze doen het mooi wel even en het was heel mooi om zulke jongen mensen passievol te zien worstelen met het ambt.
De avond eindigde erg spannend, omdat we aan het eind van de dag werden opgehaald door een auto en midden in de jungle gedropt werden bij een groep mensen die allemaal met een zaklantaarn in het donker stonden te wachten. We kregen ook een lamp en volgden de groep in het donker de berg op. Boven op de berg stond een hutje, waar we klaarblijkelijk met deze mensen een Bijbelstudie zouden bijwonen. Met z'n dertigen in de hut, hield de dominee een praatje over Gal. 2 en werden we gevraagd om donderdag voor deze mensen een Bijbelstudie te organiseren. Ja leuk, en gelijk iets om de week door te komen want voor de rest stond er nog niks op het programma.
De volgende dag kwam onze grote vriend met de twinkelende oogjes op bezoek en werd er eindelijk duidelijkheid gegeven over wat er voor ons te wachten stond. En dat was nogal een programma. Elke avond een andere kerk in een ander dorp en er dan ook overnachten want de gastvrijheid moest natuurlijk getoond worden. Een bezoek aan de president van PCS, een gesprek met alle dominees over het Bijbelleesproject en het meedoen met een seminarie dag van de pastoren. Kortom aan het eind van de week zaten we vol met indrukken en voor Kirsten heel veel nieuwe facebook vrienden en hadden we zoveel bijeenkomsten en mensen en huizen gezien, dat we blij waren om de laatste twee dagen wat rusiger aan te kunnen doen op de Bijbelschool.
Er valt nog veel meer te vertellen: over de Bijbelstudie die we organiseerden en hoe lastig het was om de mensen met elkaar te laten discussieren over een Bijbeltekst, over hoe we ze lees je Bijbel bidt elke dag in het Engels, Maleis, en Nederlands hebben geleerd, over hoeveel groepsfoto`s we wel niet hebben moeten vergezellen en hoeveel handjes we hebben geschut, over de vet saaie seminariedag waar we niks van verstonden, maar die we toch door wisten te komen door de pauzes waarin de jonge dominees opeens vet grappig deden, over hoe we de 10 dagen zijn doorgekomen op een half rolletje wc-papier, over het vet fijn volleyballen in de avonden, over de meisjes die zich opeens betuttelend kuizer gedragen als er mannen in de buurt zijn (het overgooien met een flesje of het openslaan van een kokosnoot wordt even stil gezet, want anders dan ziet een man je lichaam bewegen), over de president die wil dat we de PCS promoten in Nederland en ons een hele mooie budge met PCS logo gaf, jahoe, en over de Bijbelschool die we misschien kunnen helpen door theologische boeken te sturen vanuit Nederland.
Op woensdag 31 april reden we met een busje terug naar K.K. En toen we uitstapten waren zowaar stiekem best blij om een ongemakkelijke knuffel van pastor Danny te krijgen en alles weer was zoals vanouds. En zelfs de chinezen bleken de slechtse niet te zijn. Een lief briefje wachtte ons op en een schoon huis waar we nu onze laatste maand ondezoek doen nog even heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel hard van gaan genieten!!

Methodische Singapore

Dag allemaal,

Het is weer tijd om wat van ons te laten horen, want we hebben weer veel meegemaakt.

In de SIB hangt er een gespannen sfeer en we zijn bezig om echte detectives te worden. Het blijkt dat er onenigheid is over de werken van de Geest en hoe sommige gemeente leden hiermee omgaan. We hebben ons er maar eerst een beetje afzijdig van gehouden en gevraagd aan de dominee of het nu nog wel gepast was om interviews af te leggen. Maar volgens de dominee was het totaal niet erg en kunnen we zoveel mensen interviewen als we wilden. Dit hebben we dan ook maar de afgelopen week gedaan. We hebben een nieuwe methode voor het interviewen. We nodigen mensen uit bij een restaurantje en betalen een lekker drankje en als het we rond etenstijd interviewen een lekker bordje rijst. Elk gemeentelid verteld een klein stukje over de gespannen sfeer in de kerk, dus langzaam komen we er steeds meer achter wat er aan de hand is. Overigens is het soms nog steeds een raadsel hoe mensen de Bijbel lezen, ze praten je namelijk heel snel na wanneer ze de vragen niet meer snappen.

Op vrijdag zijn we naar de jongeren bijbelgroep van de methodisten geweest. Hier voelden we ons helemaal thuis en konden we eindelijk weer eens discussiëren over dit rare land ;). De dominee die de bijbelgroep leidt is een grappige chinees die soms heel vrolijk hard uit de hoek kan komen. Het gezin waar de bijbelgroep gehouden wordt bestaat uit een aardige Maleisiër die klinkt als Ernie en die samen met zijn vrouw heel enthousiast over het eten in Maleisië kan praten. We vermaken ons dus kostelijk bij de methodisten. We werden ook uitgenodigd om zaterdag mee te gaan naar een huis waar mensen met aids opgevangen worden. Dit aanbod hebben we met beide handen aangenomen. Het is fijn om eindelijk rond mensen te zijn die doorhebben dat het leuk is om af en toe andere mensen te bezoeken en dingen te bekijken. Nadat we het aids huis bezocht hadden (waar we overigens alleen veertig eieren afgeleverd hebben en een kort praatje heb gehouden met de vrijwilliger die de boel daar coördineert) gingen we met een aantal jongeren van de kerk een bezoek brengen aan de universiteit van Kota Kinabalu. Het is doodnormaal dat de universiteit een grote ingangspoort, vijf verschillende faculteiten, een eigen strand, een tropische bloementuin en een eigen onderwatermuseum heeft. In het universiteit gebied hebben we ook echte kokosnoot gedronken. We weten nog niet of we het heel erg lekker vinden, misschien kwam het ook wel door de belachelijke hoeveelheid water dat in een kokosnoot kan zitten…

De zondag zijn we weer naar methodisten gegaan en mochten na de dienst meezingen met het koor voor Pasen. Het koor wordt geleid door een Koreaanse versie van papa. Oftewel een man die goed kan zingen, een bril nodig heeft om het bladmuziek te kunnen lezen, met zijn armen slingert terwijl je geen idee hebt op welke manier je nu moeten zingen, zijn kinderen nodig heeft om duidelijk te maken wat hij nu precies bedoelt en zegt dat we tijdens het zingen een beeld voor ons moeten zien en niet moeilijk moeten doen. Gerdien en ik mogen ook een solo zingen in de kerk. Omdat de helft van de kerk maar wat op lage tonen mee bromt waren ze heftig verrast ons op toon te horen zingen en reageerden de hoorders alsof we grote popsterren waren die een geniale act neerzetten. Dat maakte ons zo verlegen dat we prompt verkeerd gingen zingen :).

Deze week moesten we het land uit zodat we onze visum konden verlengen. We werden ‘helaas’ gedwongen om een paar dagen Singapore te bezoeken. Op het vliegveld ging tijdens het bezoek van de wc onze ogen open; “wat is het hier schóón!!”. In Singapore zijn we er weer achter gekomen hoe het is om normaal door de stad te kunnen lopen zonder na getoeterd en nagegaapt te worden. We verbleven in een jeugdhotel waar we verschillende mensen ontmoet hebben. Een oude vent die een reisboekje ging herschrijven omdat hij vond dat het beter kon, een Amerikaan die alleen maar over de schoolverschillen tussen Maleisië, Korea en Amerika kon hebben en dit met iedereen wilde delen en een ontzettende Engelse chick die met haar vriendje even van Singapore ging genieten. Het lijkt wel een boek van Meir Shalev.

Singapore is een ontzettend moderne stad met gebouwen waar de gemiddelde bouwko helemaal uit zijn dak kan gaan. Het hotel stond echt midden in het centrum en ’s avonds konden we heel tof langs de rivier lopen langs allemaal hippe barretjes waar de hoogste piefjes van Maleisië een ontzettend duur biertje naar binnen gieten. We zijn maar naar een nachtwinkel gegaan om daar goedkoop bier te halen om het vervolgens op een bankje tussen de hoge piefen op te drinken. In elke barretje staat er een bandje op te treden, het vervolg hiervan is dat ze allemaal heel hard door elkaar heen spelen, maarja.. het blijft tof om te horen.

De tweede dag zijn we naar de zoo of Singapore geweest. Heel tof, want er zijn hier geen kooien en sommige apen lopen gewoon rond op het pad. Alleen de aller gevaarlijkste dieren zijn met een rots of een rivier verwijdert van ons. We hebben verschillende shows bijgewoond; van olifanten, rainforest en natuurlijk de zeehonden die iedereen in het publiek helemaal nat spetteren. Het had ook wel wat om in de kneiter harde regen naar het uitgang van het park te moeten rennen om de bus te moeten halen. Het leek net een echt jungle.

Savonds hebben we rondgelopen in chinatown waar we heerlijk chinees konden eten en langs verschillende kraampjes konden neuzen. Daarna zijn we weer langs de rivier gaan zitten met een zoete witte wijn waar we in contact kwamen met een gast uit Burma. Hij heeft ons op een biertje getrakteerd en we hebben tot half twee snacht met hem over politiek en de corrupte regering van Maleisië zitten praten.

De laatste dag hebben we chinatown en little india in daglicht bezocht en moesten we daarna de tram en bus pakken naar het dichts bijliggende stad van Maleisie: Johor Barhu. Het was namelijk goedkoper om vanuit daar te vliegen dan via Singapore. Het vervolg was dat we een hele vage grensovergang moesten passeren. De grensovergang was op de brug die Singapore met Maleisië verbind. Eerst moesten we de bus uit, door de douane van Singapore lopen, heel snel verder rennen naar de bus die in niemandsland stond, snel in de juiste bus springen, naar de douane van Maleisië gereden worden en daar door de douane gaan. Daarna wilde we een bus nemen die ons naar het vliegtuig zou brengen, maar we waren te laat dus moesten we wel een taxi nemen. Buiten stonden verschillende mensen een taxi aan te bieden, we gaven een man geld en die rende keihard weg naar zijn auto die aan de andere kant van de straat stond. De auto zag er niet uit als een normale taxi en terwijl de man instapte en keihard wegreed waren we bang dat we de twee naïeve meisjes waren die niet goed nadachten. Maar gelukkig kwam hij keihard aan gereden en bracht hij ons met snelle vaart naar het vliegveld waar we gelukkig net het vliegtuig gehaald hebben.

Het is dubbel om nu weer terug te zijn in KK. We genoten erg van de makkelijkheid van het land van Singapore en moesten ons wel weer even hervinden toen we weer een uur moesten wachten voordat de dominee ons kwam halen en hem en zijn vage plannen weer moesten volgen. Maar gelukkig hebben we nu ook nieuwe vrienden gemaakt bij de Methodisten. Zaterdag zijn we met hen naar een opvanghuis voor verwaarloosde kindertjes gegaan. We hebben allemaal spelletjes met ze gespeeld en een motiverend praatje gehouden over hoe je goed kan studeren. Vandaag zijn we weer naar de kerk gegaan om Palm Pasen op zijn Maleisisch te vieren. Wuivend met een miezerig palmblad strookje en meezingend op een bandje van een Engels jongetjeskoor, vierden we de intocht in Jeruzalem. Daarna gingen we weer oefenen met het koor. Aankomende week gaan we weer veel interviews afleggen en volgende week naar het laatste dorp.

Tot de volgende keer J

Alle apen op een stokkie...rare tijd.

Dag vrienden en familie,

We zijn er nog en we zijn nog heel. En na alles wat we hebben meegemaakt is dat best een prestatie. Het begon allemaal vorige week zaterdag toen we met de pastor mee mochten naar een bruiloft in een dorp 2.5 uur rijden vanaf onze stek. Een bruiloft dat betekent lachen, blij zijn en vooral kijken naar een koppel dat straalt van geluk. Nou dat gaat hier dus wel ietsie anders. Het bruidspaar bleef telkens op gepaste afstand van elkaar, zij was bedekt met sluier en keek timiede alleen naar de grond, hij keek straks naar voren. Geen glimlachje naar elkaar, geen enkel teken van geluk. Je zou je haast afvragen of ze wel willen trouwen. Stil zitten ze daar dan eindelijk naast elkaar op het podium verlicht door kerstverlichting en goedkope slingers. En dan het moment, de ringen worden omgedaan, een gebed wordt uitgesproken, de sluier gaat omhoog, en..........een klein kusje op het voorhoofd. Ceremonie voorbij. Vervolgens eerst nog wat foto`s maken, uiteraard ook een aantal met de special gasten uit het westen en daarna, het kon ook haast niet anders: ETEN !!!! Zittend aan de speciale tafel midden in de feestzaal, met alle blikken op ons gericht, deden we daarom maar ons best om het derde ontbijt in 3 uur tijd naar binnen te werken.

Op maandag mochten we weer mee naar een bruiloft. Nu in een ander dorp waar we in eerste instantie ook zouden blijven om mensen te interviewen, maar wat uiteindelijk toch geen goed idee was aangezien er geen wc in het dorp was en we daarom beter naar een ander dorp konden gaan(hoe gaan ze dan naar de wc? Nou gewoon in de bosjes, maar wel altijd met een stok in de hand ter verdediging, aangezien de wildzwijnen binnen een seconde in de aanval gaan om een heerlijk hapje te verorberen). Na de nog triesterige feestvreugde dan de eerst bruiloft , mede dankzij de muzikale begeleiding van een keybord met voorgeprogrammeerd programma, kwamen we in een lastige situatie omdat bleek dat het dorp toch op onze aanwezigheid had gerekend en we nu dus moesten besluiten of we wilden blijven of niet. Ons bed stond al klaar, de wc was in een een snel tempo voor ons afgemaakt en er was een mooi riviertje waar we konden zwemmen. Maar ja, dat andere dorp wachtte ook op ons. Licht geirriteerd door deze verwarring van de chaotische pastor en met een schuld gevoel richting deze aardige mensen besloten we toen toch maar naar dat andere dorp te gaan. We bleven uiteraard nog even eten, weer aan de mooiste tafel en onder begeleiding van dansende mensen op muziek van traditionele instrumenten en nadat Kirsten weer 10 nieuwe facebook vrienden had gemaakt, vertrokken we naar het andere dorp. Een zwaaiende menigte achterlatend.

Vervolgens bleven we 4 dagen in een dorp van 1200 inwoners. We kregen een huis naast de kerk met uitzicht op de speelplaats van het dorp waar elke dag rond 17:00 werd gevoetbald en gevolleybald. Dit waren uiteraard de leukste momenten van de dag, waarop we een beetje vrienden konden worden met de kinderen van het dorp.
Wat is nu zo typerend aan het leven in een dorp? Het allereerste wat opviel, is het langzame tempo waarop wordt geleefd. De dominee van het dorp die ons begeleide doet vrij weinig op een dag. En als je rondloopt zie je iedereen gewoon rustig voor het huis zitten en staren. Daarnaast zijn er ontzettend veel loslopende honden, katten, kippen, hanen en apen die met een touwtje vastzitten aan een stokje. Een nacht konden we bijna niet slapen omdat er twee katen onders ons raam besloten hadden om te gaan vechten en huilen. Dit klinkt overigens alsof er twee babies een wedstrijdje huilen doen. Goed om mee in slaap te komen dus... Een ander kenmerkend gegeven is dat iedereen elkaar kent en de gemeente echt als een gemeenschap met elkaar samenleeft.
Voor het onderzoek hebben we gebedsavonden en Bijbelstudies bijgewoond en 9 mensen geinterviewd over hun Bijbelgebruik. Dit was ontzettend grappig, maar ook heel frusterend om te doen, omdat we er pas laat achter kwamen dat de mensen niet in staat zijn om op zichzelf te reflecteren en daardoor niks van onze vragen begrepen. Pas door 10 keer op verschillende manieren een vraag te stellen, krijg je een antwoord, maar meestal ook dan nog niet. Een voorbeeld: Heb je wel eens vragen over de Bijbel? Ja. Wat voor vragen dan? Ja, ik heb wel eens vragen over de Bijbel. Maar waarover dan? Over iets wat ik dan niet snap. Kun je een voorbeeld geven. Ja, als de dominee iets vertelt wat ik niet begrijp, dan heb ik wel een vraag. Wat is die vraag dan. Ja.
Nou en zo duurt een interview best lang, terwijl je geen steek verder komt. Maar na een herschrijving van de vragen, ging het gelukkig wat beter.

Op vrijdag kwam pastor Danny ons ophalen uit het dorp om s avonds een Revivalmeeting bij te wonen. Verschillende SIB kerken uit de omgeving verzamelden zich om een weekend lang elkaar te bemoedigen en om met elkaar de komst van de Heilige Geest te stimuleren. Het was een heel spectakel met optocht, vlaggen, dansen, getoeter op ramshoornen die echt uit Israel kwamen en een band die de bas extra hard aan had staan zodat de trillingen door je lijf gingen. Uiteraard moesten wij helemaal vooraan zitten tussen alle belangrijke dominees en kregen we een ketting om en bloemen. Een dominee schreeuwde 2 uur lang door de microfoon op zo`n sterkte dat wij er echt helemaal sagrijnig van werden, maar gelukkig was hij af en toe ook stil nadat hij een grapje had gemaakt en de hele zaal dubbel om hem lach. Kirsten kreeg af en toe een vertaling door gefluisterd die ons niet echt hielp om de preek te begrijpen (Een geit is onrein terwijl hij ook een bad neemt, zo kunnen wij ook nog goede dingen doen terwijl wij zondigen. En een man mag geen oorring in want dat is een teken van slaaf zijn, maar een vrouw mag dat wel, want zij is de slaaf van haar man). Gelukkig konden we nog een halfuurtje wegvluchten, omdat Gerdien tijdens het zitten op haar stoel in haar dijbeen geprikt werd door een mega grote wesp. Nadat de preek voorbij was, was het tijd om te bidden. De stoelen voor in de zaal werden aan de kant geschoven en pas toen het al te laat was om ons er echt op voor te bereiden hadden we door waarom het nodig was. Terwijl wij nog vooraan stonden met onze ogen gesloten, de muziek steeds harder werd, de dominees opeens allemaal op het podium stonden en de toeters weer gingen blazen, openden we onze ogen en zagen we dat de helft van de gemeente naar voren was gekomen en naast ons vooraan stond. En opeens was er een dreun en chaos. Een vrouw sprong in de lucht en begon heel hard te gillen, en in kleine groepjes waren er mensen op de grond gevalen die begonnen te trillen en te schreeuwen. We deden maar snel een stapje achteruit en lieten de mensen erbij die aan de kant stonden om mensen op te vangen en te bedekken met een kleedje wanneer ze op de grond lagen. Ondertussen liepen de dominees rond om mensen de handen op te leggen en om gebeden uit te spreken. In eerste instantie schrokken we natuurlijk wel, maar uiteindelijk konden we het ook zien als iets wat hier hoort en wat de mensen hier helpt in hun geloof. Na ongeveer een kwartier stond iedereen weer op en was het natuurlijk weer tijd voor eten. Dood vermoeid kwamen we die avond thuis.

De volgende ochtend namen we afscheid van de dominee in het dorp. Als cadeau gaven we hem een electrische vliegenmepper, omdat hij zo`n hekel aan muggen had, maar aan zijn reactie konden we niet zo goed opmaken of hij het nu leuk vond of niet. Vervolgens gingen we weer met pastor Danny op stap, die tot onze verbazing helemaal niet vroeg hoe we de meeting van afgelopen nacht ervaren hadden. Misshcien was hij zelf ook gewoon moe. Na een toeristische stop in het noordelijkste puntje van het eiland de Tip of Borneo met een prachtig uitzicht op de zee, en na wat frustraties omdat de dominee ons niet vrij liet en ons telkens zei dat we voorzichtig moesten zijn bij elke steen en elk klein golfje en ons forceerde om bij elk boompje te poseren voor een foto, keerden we weer terug naar ons grote huis in Kota Kinabalu.

En daar gaan we nu deze week nog even heel veel interviews afnemen, studeren en proberen we in contact te komen met andere kerken om ook daar vragen te stellen. Zondag waren we bij de Methodisten en daar mogen we nu vrijdag een Bijbelstudie bijwonen. Harstikke aardige mensen en ook iets wat meer in ons straatje past ;)
We houden jullie op de hoogte.

Chillen in K.K. als evangelicoco

Kota Kinabalu! Het klinkt net zo exotisch als het is. In deze stad aan de kust in het noordelijk deel van Borneo (net boven Brunei) , omringt door prachtige eilanden, begint het onderzoek van Gerdien. In 3 maanden tijd gaan we proberen in kaart te krijgen hoe de mensen hier de Bijbellezen. Via via zijn we in contact gekomen met Danny, dominee van de SIB kerk (charismatische hoek). Via de email was er nog niet veel meer afgesproken dan dat hij met ons verschillende kerken zou gaan bezoeken en ons zou helpen met het afnemen van persoonlijke interviews. Voor de rest was het maar afwachten en dat maakte dan ook dat we best zenuwachtig waren toen we voor het eerst voet zette op Kota Kinabalu. Blij dat het vliegtuig veilig geland was i.t.t. het vliegtuig dat zoek is geraakt, was er bij aankomst echter geen enkel teken van een Danny of iemand anders van de kerk. Bij gebrek aan een telefoonnummer toch maar blijven wachten totdat uiteindelijk na anderhalf uur onze telefoon ging. Hi yes, Danny here, sorry I mixed up the time. Gelukkig, want Gerdien zag heel haar onderzoek al in de soep lopen. Danny bleek een ontzettende chaotische, vrolijke man te zijn, die niet veel van Gerdien haar mailtjes had begrepen. Zo had hij nog geenslaapplaats voor ons geregeld aangezien hij dacht dat we maar twee dagen zouden blijven. Voor 1 nachtje werden we daarom gedropt in een homestay (een huis dat je dan per nacht deelt met wie er maar slapen wil) dat we deelden met een islamitisch gezinnetje. Best lachen, maar niet echt prive. De volgende dag gingen we mee naar de kerk en werd er heel moeilijk gedaan om een slaapplek voor langere tijd te zoeken. Net toen we er zelf helemaal klaar mee waren en zekerheid wilden hebben, werden we opeens gedropt bij een prima appartement waar we in ieder geval een tijd konden blijven.

Voor de eerste week werd afgesproken om een bijbelstudie, een bidavond en nog een kerkdienst van de SIB bij te wonen. Op het moment van schrijven zijn alle drie de happenings ondergaan en zijn er zoveel verwarrende indrukken dat we eigenlijk niet zo goed weten wat we moeten schrijven. De Bijbelstudie was eigenlijk geen bijbelstudie maar meer een preek van de dominee in een huiskamer. De bidavond was een avond waarin voor ons duidelijk werd dat de gemeente sinds 2 maanden een sterke aanwezigheid van de Heilige Geest ervaart, die veel bij de gemeenteleden in beweging zet (revival). In de zondagochtenddienst werd hier ook op ingezoomd en smiddags mochten we getuigen zijn van 7 mensen die gedoopd werden (helemaal kopje onder in de rivier). Veel van wat we gezien hebben zet ons tot vragen en vinden we verwarrend, maar Danny kan het gelukkig zo uitleggen dat we weer even adem kunnen halen ;). Vanaf volgende week gaan we ook andere kerken bezoeken.

De rest van de tijd waren we vrij! We hebben de tijd goed gevuld met tee special drinken (koude thee, met melk en een zoete siroop: HEMELS!),en naar de winkels lopen. Hoogtepunt was onze trip naar het centrum om vervolgens met een speedbootje naar een eiland te gaan. Het eiland bezat een heuse echte jungle waar we met onze sandaaltjes een tochtje door gingen maken. Men hoorde dus om het kwartier een zacht gilletje als we weer een grondsalamander tegengekomen waren die overigens nog banger is voor ons dan wij voor hen. Verder kan je op zo een eiland zwemmen in een echte blauwe zee. Je kan daar ook een duikbril huren en dan de vele vissen diep onder je bewonderen. Dit kan je op zich ook nog wel met het blote oog en om het geld niet al te snel uit te geven hebben we voor het laatste gekozen. Men kan ook weer met een bootje dieper de zee op om daar echt diep te duiken. Maar dit gaan we vast ook nog wel een keer doen. Helaas kwamen we pas aan het eind van de dag erachter dat we ons niet zo goed hadden ingesmeerd. Als twee rode bietjes zijn we weer terug gekeerd naar ons kleine appartementje.

Zaterdag zijn we verhuisd naar een leegstaand huis tegenover de dominee. We hebben twee matrassen, twee plastic stoeltjes, een tafel en een enorm grote lege woonkamer, keuken, slaapkamer 1, slaapkamer 2, wc 1, wc 2, wc3, balkon 1, balkon 2, tuin met echte mangoboom, bananenboom en ananas struik. Kortom, genoeg ruimte om helemaal uit je dak te gaan.

Dit was het voor nu weer :) Tot de volgende keer maar weer!!

Groetjes uit KK!

afscheidsfeestje

Even een snelle update. Gisteravond kregen we ons afscheidsfeestje en het was zoo mooi dat we het niet konden laten om hier wat over te vertellen.

Het feestje begon om zeven uur. Er kwamen achter elkaar vrouwen binnen die we allebei nog nooit gezien hadden en een paar mannen die gelijk doorliepen naar de poolkamer zonder ook maar in onze richting te kijken. We gingen maar een beetje onwennig bij de vrouwen zitten, gelukkig kwam na een tijdje twee meisjes die we wel een paar keer gezien hadden. De GM (general manager) eisde dat alle vrouwen met ons gingen praten en dat het gezellig werd. Dat hielp op zich wel.

Om acht uur kregen we een speech van de onder manager, daarna was het onze beurt. We hadden besloten om een liedje te zingen voor iedereen in de stijl van: "nooit meer terug" van Lebbers en Jansen (cliche ondertussen, maar het werkte wel). Wat blijkt, Maleisiers vinden het geweldig om te zingen. In plaats van nooit meer terug zongen we 'Keresa (naam van de plantage) is fun' en het werd het allerhards door deGM geschreeuwd. Na ons kleine optreden kregen we allebei een toffe tas cadeau. Heel erg aardig allemaal!
Na het eten ging de karaoke aan. Je moet het je maar voorstellen: een grote zaal, vrouwen zitten apart van de mannen en alle mannen kijken naar een tv waar een maleisische vrouw heel overdreven aan het zingen is. Twee van de mannen staan heel serieus met een microfoon in de hand mee te bleren.
Ze konden het verbazingwekkend goed. We hebben twee liedjes geprobeerd mee te zingen en daarna was de avond afgelopen. Ook weer typisch: de vrouwen geven de GM een hand en gaan eerder weg dan de mannen. Wij bleven daardoor uiteindelijk alleen met de mannen achter.. :)
Af en toe werd er gevraagd om op de foto te gaan met iemand die we nog nooit ontmoet hadden. Er was ook een man die heel veel fotos maakte en Kirsten gaat toevoegen en taggen op facebook. Dus wees niet verbaasd als er allemaal fotos verschijnen van ons tussen allemaal kleine mannetjes.

We hebben een paar sfeer fotos op de blog gezet zodat jullie ook ervan kunnen genieten.

Nu, vanmorgen heeft Kirsten haar presentatie gegeven en dat ging allemaal goed. Er waren drie toeschouwers en de walky talkies bleven gewoon aan staan. Maar goed, ze waren tevreden en Kirsten had een goed verhaal! We zijn nu echt klaar op de plantage en vertrekken morgen naar Kota Kinabalu. Spannend...

Tot de volgende keer maar weer.